Weerzien

Via de app, vroeg Ilona mij toen ik hier net was "en hoe was het weerzien? " Nou eigenlijk heel normaal. Hanny had lang moeten wachten op mij op het vliegveld (werd al een beetje ongerust, ze hoopte dat ik geen problemen had met de douane, je weer het hier maar nooit) vervolgens een dikke knuffel. Ik liep ik naar links want ik vond dat ik sigaretten nodig had. Zij liepen naar rechts want de jongens moesten naar het toilet. Tien minuten later zaten we in de auto. " Na ja" zei ik " daar zit ik dan, bij Hanny in de auto in Amerika". Hanny zegt " ja, en het voelt heel normaal, niet anders dan anders". Ze wonen in een mooi groot, ruim huis met een zwembad in de tuin. Ik heb mijn eigen slaapkamer en een eigen badkamer. Ze had naast het kussen een prachtig presentje voor me neergelegd, zo ontzettend lief. Een warm ontvangst. De dagen erna lekker rustig aan. De eerste dag een stukje wandelen om de omgeving te zien waar ze woont. ( Wandelen is nu niet meer mogelijk, te warm. 38 graden, zit woont midden in de woestijn dus). De dag erna naar de mall. Vandaag, vrijdagmorgen, wandel ik lekker relaxed in mijn nachtjapon met een bak koffie door de tuin. ( olgens mij is de jetlag al wat verdwenen) Loop het gras wat te bestuderen en vraag me af of er überhaupt gemaaid moet worden. Toch hoor ik opeens zware machines. Er wordt dus toch wat in de tuin gedaan. Zo kijk ik om en wandelen er twee Mexicanen de tuin in. Daar sta je dan in je japonnetje. Maar vriendelijk geknikt en toch maar stiekem het huis in geglipt en wat meer aangetrokken. Hanny vond het maar wat grappig toen ik het haar vertelde. Ach, hebben de Mexicaantjes vandaag ook weer wat om over te praten.
Verder is het vertrouwd. We zeggen dezelfde dingen op hetzelfde moment. De een zegt wat en de ander was net van plan iets te zeggen in dezelfde strekking. Heel bizar en toch halen we dan beide de schouders op. Het is zoals het is en het is ook nooit anders geweest...